Poszukiwanie osób zaginionych - zagadnienia prawne

 

Najczęstszym powodem zaginięć jest zła sytuacja finansowa osoby zaginionej, są to przede wszystkim rosnące długi oraz brak możliwości spłacenia kredytów i innych zobowiązań finansowych, utrata pracy oraz unikanie odpowiedzialności za powstałe zaległości pieniężne. W momencie zaginięcia wszystkie zobowiązania finansowe spadają na rodzinę zaginionej osoby. Często zastanawiające jest czy długi jakie pozostawiła osoba zaginiona, powinny być spłacane przez rodzinę, czy odpowiedzialność majątkowa powinna na nich spadać. Jednakże zawarcie małżeństwa bez rozdzielności majątkowej jak i spadkobranie powodują, że zakres odpowiedzialności ulega rozszerzeniu. Jest jednak jedna zasada mówiąca o tym, że jeżeli osoba zaginiona nie została uznana za osobę zmarłą, to dzieci, rodzice i rodzeństwo nie ponoszą odpowiedzialności za zobowiązania finansowe zaginionej osoby. W przypadku małżonków ta zasada nie działa, ponieważ są oni odpowiedzialni oboje za zaciągnięte kredyty czy inne zobowiązania. W momencie kiedy pojawiają się wątpliwości co do odpowiedzialności za zobowiązania zaginionego, należy ustalić jakie jest źródło zobowiązań, jakie są one duże oraz czy wierzyciele rozpoczęli już batalię sądową za nieuiszczenie opłat.

Otrzymanie pomocy w postaci alimentów dla osób uprawnionych występuje w momencie kiedy osoba zaginiona pozostawiła dziecko. W takim wypadku drugi rodzić pod którego opieką pozostaje dziecko może ubiegać się o alimenty na jego rzecz składając odpowiedni pozew lub podczas rozprawy rozwodowej wnioskować o ich zasądzenie. Małżonek osoby zaginionej pozostając w trudnej sytuacji materialnej, musi mieć na uwadze, że dziadkowie również w pewien sposób ponoszą odpowiedzialność za swoje dziecko a co za ty idzie również za wnuki. Dopuszcza to sytuację, w której wniosek o alimenty może być skierowany do rodziców zaginionego małżonka, jednak należy wykazać brak środków do życia. Na podstawie odpowiedniego orzeczenia sądu, można uznać osobę zaginioną za zmarłą. Aby złożyć podanie o wydanie takiego orzeczenia musi upłynąć odpowiednio długi okres, a mianowicie musi minąć dziesięć lat odkąd uznano osobę za zaginioną a istniały przesłanki, że nadal żyje. Istnieje jednak jeden wyjątek, w momencie kiedy osoba zaginiona ukończyłaby siedemdziesiąt lat, okres oczekiwania skrócony jest do lat pięciu. Wniosek o uznanie za zmarłego składany jest do sądu znajdującego się w ostatnim miejscu zamieszkania zaginionego, może to zrobić każdy. Składając wniosek należy podać takie informacje jak imię i nazwisko, wiek, imiona rodziców, rodowe nazwisko matki zaginionej osoby oraz ostanie znane miejsce pobytu. Sąd w piśmie stara się jak najdokładniej określić dzień a nawet godzinę śmierci osoby zaginionej. Stanowi to podstawę to dalszych działań rodziny takich jak sporządzenie w urzędzie stanu cywilnego aktu zgonu osoby zaginionej. Istnieje jeszcze możliwość stwierdzenia zgonu, wydawanego również tak jak akt zgonu, na wniosek osoby zainteresowanej. Jest jednak pewna różnica między oboma wnioskami, a mianowicie w przypadku uznania osoby za zmarłą, tak naprawdę nie ma stu procentowej pewności co do tego czy ta osoba nie żyje. Natomiast przy stwierdzaniu zgonu, osoba zaginiona której dotyczy wniosek nie żyje i jest to udokumentowane we właściwy sposób.

Angelika Soroka