Przyrzeczenie publiczne i współpraca z mediami

 

Kwestia przyrzeczenia publicznego została opisana szczegółowo w Kodeksie Cywilnym z 23 kwietnia 1964 roku. Przyrzeczenie publiczne jest to swego rodzaju oświadczenie o przekazaniu nagrody, które stanowi zobowiązanie się przyrzekającego do spełnienia obietnicy i wypłacenia nagrody, na rzecz osoby, która spełniła warunki jej otrzymania. Może to być loteria, konkurs lub inna ogłoszona publicznie nagroda. W ostatnich czasach bardzo popularne stały się konkursy internetowe, w których udział bierze coraz więcej osób. Przepisy dotyczące przyrzeczenia publicznego regulują również inne ustawy na terenie Unii Europejskiej. Są to na przykład kodeksy cywilne z innych krajów: niemiecki, szwajcarski, czeski i włoski, każdy z nich reguluje prawnie przyrzeczenie publiczne jako jednostronne zobowiązanie. We Francji przyrzeczenie publiczne kwalifikowane jest natomiast jako element ogólnie obowiązującego prawa. Przyrzeczenie publiczne to ściślej mówiąc forma orzeczenia skierowana do określonych osób, jednak nie znanych z imienia i nazwiska. Publicznie ogłasza się jakie warunki należy spełnić i jaka jest wartość nagrody. Można wyróżnić dwa rodzaje przyrzeczenia:

· zwykłe, polegające na wcześniej opisanych warunkach publicznego orzeczenia oraz

· konkurs, czyli szczególny rodzaj przyrzeczenia publicznego, który opatrzony został odpowiednik terminem wykonania.

Media w XXI wieku kreują rzeczywistość, są czwartą władzą. To w dużej mierze od nich zależy jak potoczą się niektóre sprawy, chociażby właśnie te dotyczące zaginięć. Współpracę z mediami prowadzi policja, ale również Fundacja Itaka Centrum Ludzi Zaginionych. Takie upublicznienie wizerunku osoby zaginionej w mediach społecznościowych, w prasie czy podczas emisji programu informacyjnego, znacznie ułatwia poszukiwania oraz zdobywanie wiedzy na temat pobytu osoby zaginionej. Media posiadają ogromny zasięg, mogą dotrzeć do tysięcy jak nie milionów ludzi na całym świecie, nie tylko w Polsce. Fundacja Itaka nawiązała stałą współpracę z kilkoma mediami. Współpraca ta prowadzona jest na określonych zasadach, gdzie to dziennikarz podejmujący się tematu osoby zaginionej określa formę oraz rozpiętość materiału; ustalane są odpowiednie kryteria podania wizerunku osoby zaginionej do publicznej wiadomości oraz ustalane są terminy emisji informacji dotyczącej osoby zaginionej. Fundacja Itaka podając informacje publicznie zawiera w nich przede wszystkim:

· wiek,

· rysopis,

· data zaginięcia,

· fotografia.

Prowadząca poszukiwania osoby zaginionej policja, po uzyskaniu odpowiedniej zgody od rodziny, publikuje wizerunek na stronie internetowej Komendy Głównej Policji. Przydzielony do prowadzenia sprawy policjant, musi napisać stosowny wniosek, aby informacja o zaginięciu trafia do wiadomości mediów. Informacje są przekazywane za pomocą rzecznika prasowego komendanta wojewódzkiego Policji lub komendanta powiatowego. Ważną rolę odegrał program telewizyjny emitowany w latach od 1996 do 2012 oraz od 2016 do 2018 i obecnie są nagrywane kolejne odcinki. Program od początku miał tylko jedno założenie, pomagać rodzinom w odnalezieniu ich najbliższych. W materiałach do programu znajdują się nie tylko materiały reporterskie, ale także wywiady z rodzinami i ich bliskimi, są to niezwykle emocjonujące nagrania. W każdym 45 minutowym odcinku przedstawiane są cztery, pięć lub nawet sześć spraw dotyczących zaginięć osób. Do tej pory ukazało się ponad pięćset trzydzieści odcinków programu, pomów udało się wielu rodzinom. Pomysłodawcą był Andrzej Minko, który wraz z reporterem Gazety Wyborczej, Wojciechem Tochmanem, prowadził pierwsze rozmowy na temat programu. Jak widać program okazał się pomocny i można powiedzieć, że odniósł sukces.

Angelika Soroka